Mariuccia Secol urodziła się w 1929 roku w Castellanza w północnych Włoszech.

Po ukończeniu edukacji artystycznej pod kierunkiem Galliano Mazzon, prof. Pasquale Bossi i Francesco Fedeli, zajmowała się w latach 50. i 60. malarstwem abstrakcyjnym. Zainspirowana malarstwem toskańskich katakumb w Cerveteri i Tarquinii, pracowała głównie w jednej z najstarszych technik malarskich–enkaustyce.

Od 1964 roku pod kierownictwem prof. Edoardo Balduzzi prowadziła pracownię artystyczną w szpitalu dla psychicznie chorych w Varese, którą następnie przejęła i poszerzyła o kursy pisania poezji. Jej wieloletnia praca z pacjentami i pacjentkami uwrażliwiła ją na problemy przemocy psychicznej i fizycznej oraz wykluczania społecznego i tabuizacji.

W 1968 roku wydarzenia polityczne skłoniły Secol do porzucenia malarstwa i zaangażowania w ruch feministyczny. W 1974 roku wraz z Milli Gandini, Clemen Parocchetti, Silvią Cibaldi i Mariagrazią Sironi założyła grupę aktywistyczną Gruppo Femminista Immagine di Varese (Feministyczna Grupa z Varese Wyobraźnia), która zaangażowała się w walkę o prawa kobiet (w tradycyjnym, katolickim i patriarchalnym społeczeństwie włoskim miało to szczególne znaczenie), a także o prawa artystek w oficjalnym systemie sztuki (Konferencja Voliamo – Vo(G)liamo. Donna-Arte-Societá w 1978 r. w Akademii Brera w Mediolanie). Grupa ta organizowała performance, akcje, brała udział w demonstracjach politycznych i publikowała manifesty w czasopismach feministycznych.

Po kilkuletniej przerwie Secol do sztuki powróciła w roku 1970 serią abstrakcyjnych rzeźb pod tytułem Strumenti musicali afoni (Instrumenty muzyczne bez głosu). Później zaczęła też tworzyć obiekty z utensyliów kuchennych jak fartuch, rozbite talerze czy druciane zmywaki do szorowania garnków (seria Strumenti roulo feminile – Instrumenty ról kobiecych, ok 1975). Po lekturze Domu lalki Henryka Ibsena rozpoczęła serię prac pod tym samym tytułem. Jako materiału użyła w niej swoich pociętych ubrań (w tym sukni ślubnej), które przerobiła na rodzaj arrasów czy kilimów. Od tej pory jej główną techniką stała się tkanina. Tematem jej prac była rola kobiety w domu, przemoc wobec kobiet, aborcja, ale też solidarność i wspólnota kobiet. Jedną z tkanin pod tytułem „Mantello – io / Peleryna – ja” (1974) Secol użyła do performance Spogliazione (Rozbieranie), w którym grupa artystek zaprotestowała w przestrzeni publicznej przeciwko dominacji mężczyzn w sztuce współczesnej.

Na fali przemian społecznych na początku lat 70., grupa Immagine została w 1978 roku zaproszona do przełomowego, „feministycznego” Biennale w Wenecji, gdzie wraz z grupą artystek z Sycylii zorganizowała wystawę Spazio Aperto.

W późniejszym okresie do swoich prac Mariuccia Secol używała tkaniny i haftu, którego nauczyła się jeszcze w szkole klasztornej i wypracowała własną technikę polegającą na dekonstrukcji tkaniny – usuwaniu nitek, co powodowało pękanie i prucie. Dla Secol była to metafora ran na ciele kobiety. Tworzyła też serie ceramik o bimorficznych kształtach.

Do inspiracji Secol, oprócz ciała i roli kobiety w społeczeństwie, należała także literatura i muzyka współczesna (seria tkanin naściennych Suono senza tempo – Dźwięk bez czasu, 1986). Swoimi pracami reagowała na wydarzenia polityczne na świecie i w środowisku lokalnym, a także na problemy ekologiczne (ceramiki poświęcone akcji wycinania ostatnich drzew morwy, które od wieków były podstawą ekonomiczną regionu).

Wiele wystaw Secol organizowała z najbliższą przyjaciółką Milli Gandini. W wieku 92 lat Secol opublikowała napisaną wspólnie z Gandini książkę La mamma é uscita (Mama wyszła), w której artystki opisały wspomnienia z życia i swoją drogę do feminizmu.

Mariuccia Secol brała udział w wystawach krajowych i międzynarodowych, pomimo tego przez długi czas pozostała niezauważona przez międzynarodowy obieg sztuki. Dopiero niedawno jej prace pokazano na ważnych wystawach o sztuce feministycznej, jak The unexpected Subject. 1978: Art and Feminism in Italy w FM Centrum Sztuki Współczesnej w Mediolanie (2019) oraz Cooking Cleaning Caring. Care Work in the Arts since 1960 w Joseph Albers Museum Quadrat w Bottrop (2023-24).

Mariuccia Secol mieszka i pracuje w Daverio niedaleko Mediolanu.